The Address

The rider asked in the twilight “Where is the friend’s house?”

Heaven paused

The passerby bestowed the flood of light on his lips to darkness of sands

And pointed to a poplar and said:

“Near the tree

Is a garden-line greener than God’s dream?

Where love is bluer than the feathers of honesty

Walk to the end of the lane, which emerges from behind puberty

Then turn towards the flower of solitude

Two steps to the flower

Stay by the eternal mythological fountain of earth where a transparent fear will visit you

In the flowing intimacy of the space you will hear a rustling sound

You will see a child

Who has ascended a tall plane tree to pick up chicks from the nest of light?

Ask him

Where is the friend’s house?

نشاني

"خانه دوست كجاست؟" در فلق بود كه پرسيد سوار

آسمان مكثي كرد

رهگذر شاخه نوري كه به لب داشت به تاريكي شن‌ها بخشيد

و به انگشت نشان داد سپيداري و گفت

"نرسيده به درخت

كوچه باغي است كه از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه پرهاي صداقت آبي است

مي‌روي تا ته آن كوچه كه از پشت بلوغ، سر به در مي‌آرد

پس به سمت گل تنهايي مي‌پيچي

دو قدم مانده به گل

پاي فواره جاويد اساطير زمين مي‌ماني

و تو را ترسي شفاف فرا مي‌گيرد

در صميميت سيال فضا، خش‌خشي مي‌شنوي

كودكي مي‌بيني

رفته از كاج بلندي بالا، جوجه بردارد از لانه نور

و از او مي‌پرسي

خانه دوست كجاست"

By Sohrab sepehri

Source: sohrab.ir

All